Er is sprake van discipline als regels niet alleen bestaan, maar ook daadwerkelijk gelden, d.w.z. worden herkend en nageleefd. Discipline betekent dus simpelweg onderwerping. Aan wie of wat onderwerpt iemand zich? In het geval van discipline gaat het om een stel regels, niet om een persoon, ook al creëert en verandert die persoon het stel regels. Het concept van discipline bevat al het element van zelfdiscipline, namelijk vrijwilligheid. Discipline gaat over het beheersen van je eigen lichaam en geest, dus het is een spel met je eigen grenzen. Kan ik mezelf ondergeschikt maken, kan ik iets verdragen, heb ik voldoende controle over mezelf om me niet te laten leiden door mijn eigen andere impulsen, maar geef ik alles om het doel te bereiken dat ik heb gesteld? Discipline is dus de strijd met jezelf en ook al klinkt het op het eerste gezicht als onderwerping aan een ander, het is iets heel anders. Discipline vereist, althans volgens een moderne benadering, waar ik binnenkort op terugkom, geen zwakte, maar juist kracht. Veel bdsm-ers noemen het onderdanige deel ook graag passief of ontvangend. Op alle andere terreinen mag dat zo zijn, maar op het gebied van discipline is deze indeling soms onjuist.
Eén manier om de discipline te vernieuwen of te handhaven is discipline. Het kan nodig zijn als er sprake is van een overtreding van de regels of als er aanwijzingen zijn dat iemand niet meer zo gefocust is op het doel als nodig is. Falen in de context van discipline is alleen mogelijk als iemand niet 100% heeft gegeven, dat wil zeggen niet heeft gedaan wat voor hem mogelijk was.
De positie van het dominante deel in de context van discipline is niet eenvoudig. Allereerst moet de vraag worden gesteld in hoeverre hij zelf gedisciplineerd moet worden. Het dominante deel bepaalt de regels, afgezien van de taboes uiteraard, waaraan het onderdanige deel zich onderwerpt. Heeft hij de plicht hierop toezicht te houden en (in de toekomst) proactief in te grijpen bij (voorzienbare) overtredingen? Nog een goede vraag.
Voor mij zijn er twee beelden van discipline. Vroeger leefden mensen in rigide hiërarchieën, maar nu zijn we in een ontwikkelde westerse democratie beland. Het motto hier zou moeten zijn, zoveel vrijheid als mogelijk, zoveel discipline als nodig. Vóór de democratie was discipline veel sterker vereist. Het beeld van discipline is dan ook sterk wisselend. Aan de ene kant hebben we degenen die discipline als een noodzakelijk middel zien, en aan de andere kant hebben we degenen die het als een deugd zien. Bovendien werd ondergeschiktheid vroeger gezien als de ideale vorm van discipline, tegenwoordig is het meer zelfdiscipline. Ik denk dat een groot deel van de classificatie afhangt van de basishouding ten opzichte van discipline.
Voor degenen die neigen naar de oude waarden ligt een groot deel van de verantwoordelijkheid voor discipline bij de dominante partij. Hierbij gaat het om het toezicht houden op de naleving en het bestraffen van overtredingen. Als je echter zelfdiscipline op de voorgrond plaatst, kan het dominante deel de onderdanige alleen actief ondersteunen in het gehoorzamen.
Het is veel gemakkelijker om discipline te tonen als er actief om wordt gevraagd en de motivatie goed is, dan als er helemaal geen inbreng van buitenaf is. Een Dom kan eisen en aanmoedigen, maar duurzaamheid wordt alleen bereikt als de sub de wens heeft om gedisciplineerd te zijn. Dit zou ook in de geest van de moderne pedagogie zijn. Volgens haar zou extern onderwijs een individu in staat moeten stellen zichzelf te onderwijzen.
Veel mensen zeggen dat BDSM hen vooruit heeft geholpen in hun leven. Ik denk dat het beleven van iets dat eerder onderdrukt werd, altijd vreugde in het leven brengt en misschien ook openheid op andere gebieden. Fetisj, SM, bondage, ongeremde sex, dit alles kan je plezier en dus levensvreugde bezorgen. Het enige gebied dat echter een werkelijk positieve invloed op iemands karakter kan hebben, is dat van discipline.
Kan discipline misschien zelfs vrijheid betekenen? Door discipline kun je je volledig op één doel concentreren; dit is absoluut een vorm van vrijheid. Op dezelfde manier is een hoog niveau van impulsbeheersing een vrijheid, omdat de actie volledig de verantwoordelijkheid is van de eigen rede.
Voor degenen voor wie discipline bestaat uit dwang en angst voor sancties, is het onderdanige deel een object dat vorm moet krijgen. De primaire verantwoordelijkheid van de instructeur/leider is het handhaven van de discipline. Hier wordt discipline afgedwongen en ligt de nadruk minder op inzicht, waardoor het onderdanige deel eigenlijk weer passief zou zijn.
Iedereen moet voor zichzelf beslissen welk type discipline voor hem of haar geschikt is.
Discipline betekent het volgen van regels, bijvoorbeeld weerstand bieden aan je oerinstinct (vluchten, vermijden etc.) of aan je eigen verlangens (ongenoegen, vrijheid) en bewust afzien van deze eerste impuls. Het verschil tussen een impuls en een verlangen is de trigger, de duur en de intensiteit. Wensen zijn verlangens en zijn daarom meestal van blijvende aard; een impuls is daarentegen een directe reactie op een drastische verandering in de situatie en dus een spontane innerlijke drang om iets te doen of iets niet te doen.
Dom beveelt zijn sub stil te staan terwijl hij haar straft. De sub ervaart straf, iets waarop haar lichaam en geest vaak zullen reageren door het bevel te geven tot ‘ontsnapping’. Als ze niet vast staat, zou dat in principe ook mogelijk zijn. Een ander voorbeeld zou zijn als de twee een regel hadden dat sub altijd het sperma van de Dom moest doorslikken. Dus na een avond drinken met veel alcohol en pittig eten, krijgt de Dom een pijpbeurt, komt klaar in de mond van de sub en het sperma smaakt walgelijk. Haar lichaam zal haar vertellen het "uit te spugen", maar ze besluit het nu niet te doen en slikt het toch door, dit is discipline.
Het beheersen van verlangens is moeilijker, verlangens zijn vaak ook een uiting van impulsen en dat maakt afbakening allesbehalve eenvoudig. De Dom wil aangesproken worden omdat meneer Sub dat behoorlijk stom vindt, maar zij accepteert zijn wens en spreekt hem vanaf nu aan met meneer. Sub wil graag een triootje met een tweede man, Dom wil graag een trio met een tweede vrouw. Als de Sub haar verlangen naar de tweede man onderdrukt, is dit een vorm van discipline, en nog meer als ze zijn verlangen vervult, zou het discipline zijn. In de regel zijn relaties ontworpen om evenwichtig te zijn, dus als de ene partner een trio heeft met een geslacht naar keuze, zou het logische gevolg zijn dat de andere partner er ook een zou kunnen hebben met een persoon naar keuze.
Iedereen die denkt dat discipline het perfecte argument zou zijn om een sub te dwingen zich te gedragen waar ze een hekel aan heeft, heeft het mis. Ik heb in eerste instantie de vraag opgeworpen of een kathedraal ook gedisciplineerd moet zijn en wil dit nu concreter maken: er is maar een heel dunne lijn tussen machtsuitoefening en machtsmisbruik. Iets dat veel zelfredzaamheid vergt. discipline van het dominante deel is het verstandig gebruik van hun macht. Wat zijn mijn eigen behoeften en wat zijn de grenzen van mijn partner? Een belangrijke controlevraag hierbij? Als de vervulling van behoeften de grenzen overschrijdt, zal het partnerschap eronder lijden en dragen de Dom en de sub minstens hetzelfde deel van de verantwoordelijkheid voor het partnerschap.